آواز داوود

«آواز داوود» اثری است در حیطه‌ی سیاه‌نویسی و زشت‌انگاری. کتابی که به هر چه زشتی و پلشتی است تقدیم شده. واگویه‌ای است از چندش‌آورترین تعلق خاطر آدمی. در داستان هیچ گونه نقطه‌ی روشنی یافت نمی‌شود. هر چه هست سیاهی و تباهی است؛ و شاید همین دلیلی باشد که در همان ابتدا خواننده‌ای را که فی‌النفسه خواهان ادبیاتی این چنین نیست و اصلاً شاید ادبیات برایش مقوله‌ای جدی نیست وا پس زند. پرداختن به این همه سیاهی، به تنهایی البته امتیازی برای اثر محسوب نمی‌شود. مهم این است که چگونه این مهم پرداخت شده باشد. قاسم شکری درباره‌ی این اثر گفت: «تمام تلاشم در این اثر بر این نکته استوار بوده که ترسیم این همه پلشتی در خدمت ادبیت کار باشد، نه این که از ادبیات و هنر نوشتن بهره و وام گرفته باشم برای نقش زدن این همه تیرگی و نابسامانی. شاید برای کسانی غیر قابل هضم باشد که بگویم گاهی اوقات در سیاهی و زشتی و پلشتی هم می‌شود رد پایی هر چند کم‌رنگ از زیبایی دید. تا سیاهی نباشد نور و روشنی فروغی ندارد. من در این اثر، تمام تلاشم را کرده‌ام تا کاشف این رد و نشان کم‌رنگ باشم. انگار بخواهم از زیر گِل‌ولای و لجنِ باتلاقی هزاران ساله، تندیس و پیکره‌ای زرین از خدای عشق بیرون بکشانم.» در بخشی از داستان می‌خوانیم: «چنار دیلاق و پیر خانه‌ ما درخت لوبیای سحرآمیزی است که بر شاخ و برگش قلعه‌ گرازهاست. ماده گراز لاسی همراه با توله‌هاش آن بالا لانه کرده و خرناسه‌هاشان خواب و خوراک از من گرفته. پای درخت، پر شده از موی سیاه تنش و توله‌هاش، شب تا صبح چه شیقه‌ها که نمی‌کشند. کسی باور نمی‌کند که من صدای آن‌ها را از بالای درخت شنیده‌ام جز خواهرم ناهید. تنها اوست که پای حرف‌هایم می‌نشیند و موقع شنیدن ریشخندم نمی‌کند. اصلا خود او بود که اول بار، انبوهی موی سیاه ضخیم را به بلندای چند بند انگشت، همراه با تپاله‌هایی بد بو، پای درخت چنار دید. ماجرا را که به دیگران گفتیم مسخره‌مان کردند و گفتند خیالاتی شده‌ایم: گراز؟ توی این شهر، آن هم بالای درخت؟!

شما دوستان عزیز میتوانید برای خرید کتاب آواز داوود از کتابفروشی فردا این محصول را از طریق دکمه افزودن به سبد خرید خریداری نموده ودر کمترین زمان کتاب آواز داوود تحویل بگیرید و از آن بهره مند شوید.