برنامه ریزی مسکن روستایی در ایران

شواهد آماری و تجربیات موجود نشان می دهند با وجود اجرای بیش از هشت برنامه توسعه کلان در سطح کشور، نسبت به حق مسلمتوسعه روستائیان و مکان های روستا یی به تناسب سهم، جا یگاه و کارکرد آنها در نظام اقتصاد ی کشور، کم توجهی شده و ظرف و مظروففضاها ی روستا یی در بستری کاملاً نابرابر از لحاظ دسترسی به فرصت ها، منابع ومنافع حاصل از رشد و توسعه قرار گرفته اند. دولتها با دراختیار گرفتن کلیه نهادهای اقتصاد ی- فرهنگی- سیا س ی و ... نقش مهمی در برنامه ریزی و مدیریت توسعه روستا یی برعهده دارند درکشورما نیزهمچون سایر کشورها ی درحال توسعه جهان، دولت با نگاه از بالا، و با تدو ین برنامه های اقتصاد ی – اجتماعی و...طرح هایآمایش ی با هدف دست یابی به توسعه مطلوب، سعی در حذف و تعدیل چنین نابرابری ها می کنند مسکن روستا یی با توجه به عملکرد چندوجهی خود (سکونت، فعالیت، تفریح،کارگاه و...) از نیازهای ا صلی رو ستائیان می باشد واز جمله مولفه ها ی ا صلی ماندگاری ساکنین و بقا ودوام تولید روستا یی محسوب می شود در این مقاله هدف تاکید بر جایگاه مسکن روستا یی در برنامه های کلان کشور، و توجه به برنامه ریزی مسکن در قالب برنامه های مستقل استانی و یا تهیه طرح های جامع مسکن استان می باشد در تحقیق حاضر که به طریق اسنادی-کتابخانه ای انجام گردیده و روش آن توصیفی – تحلیلی است برنامه ریزی مسکن روستایی با تدوین برنامه های توسعه اقتصادی–اجتماعی – و....کشور آغاز و در مراحل تفصیلی تر آن در سطح استانها، با تاکید بر جایگاه معماری بومی هم ساز با اقیلم محیطی و نیازهای محلی طرح هایی جامع خاص مسکن با راهبردها ی اجرائی تر پیشنهاد شده است. طرح جامع مسکن پیشنهادی؛ سندی است استانی،که چشم انداز بخش مسکن در سالهای آینده استان را ترسیم می کند. در این چشم انداز اهداف، به معنای تغییرات مطلوب، قابل دستیابی،و قابل سنجش در وضعیت مسکن خانوارهای ایرانی، در دوره های پنج ساله آینده، تعیین می شود، و راهبردها و راهکارهای دستیابی به ایناهداف، تدوین می گردد.