خنکای سپیده‌دم سفر

در بخشی از کتاب آمده است: «همیشه خواب همان خانه را می‌دید، همان خانه‌ی کنار راه‌آهن را که در آن به دنیا آمده بود، خانه‌ای با دیوارهای شمشادی، نخل‌های بلند، درختان پر شاخ و برگ کُنار، بوته‌های مرجان با گل‌های ظریف سرخ‌رنگ و صدای نرم بلبل عربی. همه‌چیز در آن خانه شیرین بود، خرماها، کُنارها، شیره‌ی تهِ جام گل‌های مرجان و حتی دیوارهای سیمی مشبک کوچه که پوشیده از گل‌های نیلوفر صورتی و بنفش بود. کوچه‌ای که می‌شد در آن دوچرخه‌سواری کرد و برای پسر همسایه در وسطی بُل گرفت».