زنی با سنجاق مرواری‌نشان

زنی با سنجاقِ مرواری‌نشان سومین اثرِ داستانی رضیه انصاری است. او اولین رمانش را با نامِ شبیه عطری در نسیم سالِ 1389 منتشر کرد. کتابی که توانست جایزه‌ی بهترین رمانِ سال را از دوازدهمین دوره‌ی جایزه‌ی ادبی مهرگانِ ادب به دست آورد. تریو تهران، کار بعدی این نویسنده، سالِ 1392 منتشر شد. رمان زنی با سنجاقِ مرواری‌نشان در اولین سال‌های قرنِ چهاردهم خورشیدی و در ابتدای قدرت گرفتنِ پهلوی اول می‌گذرد. قهرمانِ متن کارآگاه و کارمندِ جنایی اداره‌ی نظمیه است که با جنازه‌ی حلق‌آویز مردی مواجه می‌شود که شواهد از خودکشی او می‌گویند... داستانِ جذابِ انصاری با زبانی روایی و مملو از لحظاتِ خاص سیری در فضای تاریخی می‌کند. سیری که در آن حضورِ بسیاری از شخصیت‌های مشهور مانندِ ایرج‌میرزا و عارف قزوینی و... را در قالبی داستانی درک می‌کنیم؛ و همچنین یأس ناشی از شکستِ مشروطه که گویا با این پرونده‌ی عجیب قتل نیز ارتباط‌هایی دارد. همه از زنی زیبا می‌گویند که با مقتول دیده شده است و قهرمانِ رمان درصددِ یافتنِ اوست مگر کلافِ این معما باز شود. انصاری اضطراب، هیجان و البته خوانشِ سیاسی‌اش را در ساختارِ رمان با روندی پلیسی اجرا می‌کند و تلاش کرده رمانی بنویسد برآمده از روحی سرگردان...