سپیدتر از استخوان

رمان سپیدتر از استخوان، روایت شبی تا سحرگاه در یک بیمارستان است با تمام آنچه که ممکن است در محیطی مانند بیمارستان اتفاق بیافتد. داستان به گونه‌ای مدرنیستی روایت می‌شود؛ تک‌گویی درونی، گفتار مستقیم آزاد و سیلان ذهن از تمهیداتی است که نویسنده برای روایت داستان از آنها بهره برده است. در این داستان، از یک سو، اتفاقاتی که در بیمارستان می‌افتد مانند روابط میان پزشکان، پرستاران و بیماران و همچنین مسئله بیماری و درد بیمارانی که گاه از آن رنج می‌برند و گاه تنها برای خودنمایی و جلب‌توجه بستری شده‌اند، تصویر می‌شود و از سویی دیگر، با روایتی مواجه می‌شویم که در ذهن راوی می‌گذرد، واگویه‌های ذهنی راوی، رفت و برگشت‌های او به خاطراتش و رنج‌ها و هراس‌های زندگی‌اش و آینده‌ای نامعلوم. راوی داستان در شبی که قصه روایت می‌شود با دختری که قصد خودکشی داشته، مواجه می‌شود. در این میانه، راوی که خودش دیری است درگیر وسوسه مرگی خودخواسته است، در تلاش است مانع از مرگ دختر جوان شود که این تلاش منجر به تحولی وجودی برای راوی می‌گردد. در این نوشتار تلاش می‌شود بر اساس برخی مفاهیم مطرح در نظریه مدرنیسم به نقد و بررسی این رمان بپردازیم.