شوپنهاور

آرتور شوپنهاور متفكري منزوي است . فلسفه او نوعي فلسفه انزواست كه حاصل تماس شخصي و نزديك با آثار گذشته است . او آثار فيلسوفان را به زبان خودشان بي‌واسطة مترجم ، شارح و مفسر مي‌خواند . شوپنهاور خود را در بند آنچه هر يك از آنها مي‌گويند ، روايت مي‌كنند يا مي‌انديشند نگه نمي‌دارد . او كه ادبيات و فلسفه را كاملاً مي‌شناسد ، مي‌خواهد تفاسير دانشگاهي را به كلي ناديده بگيرد . شوپنهاور كه شخصي بدگمان است ، تنها نگاه خاص خود و داوري خويش را قبول دارد . او در بسط و پروراندن فلسفه‌اش بر اين باور نبود كه پاسخ دادن به انتظارات ، پرسش‌ها و هيجاناتي كه به شكل لحظه‌اي سايه‌گستر مي‌شوند كاري ثمربخش باشد . او از همان ايام جواني بي‌درنگ نسبت به خوش‌بيني به ميراث رسيده از روحيه عصر روشنگري ابراز انزجار مي‌كند . به نظر شوپنهاور ، شدن تاريخي ، خود چيزي نيست جز بازنمودي همواره يكسان و غم‌انگيز از ارادة زيستن ، اراده‌اي كه خود ، بيگانه با هرگونه آيندگي ، ناتوان از شدن است .