مضامین حماسی در متن های ایران باستان و مقایسه آن با شاهنامه فردوسی

روايتها و داستانهاي كهن ايراني يادگاري از گذشته تاريخ ايران است. اين روايتها بر مبناي معاني ژرف و عميقي استوارند كه از انديشه ها، باورها و تمايلات مردم باستان سرچشمه مي گيرند. با دستيابي به مضامين روايتها تصويري از انسان كهن را مي بينيم كه براي تحقق بخشيدن به برخي از آرمان هايش با رويدادهايي روبرو مي شود و مبارزاتي را انجام مي دهد. در متن هاي باستاني چون اوستا و پهلوي، اشارات و داستانهاي كوتاه رزمي بسياري ديده مي شود. مضامين موجود در متن كهن نشان دهنده سير صعودي تمدن بشر به سوي آينده است. شمار زيادي از اين مضامين كاملا رزمي هستند. در انتقال داستان هاي كهن از گذشته به آينده، مضامين آنها شكل هاي متفاوتي مي يابد: ثبات، نوزايي، حذف، دگرگوني. اما نامداران حماسه ساز بدون دگرگوني نقش ثابتي را در داستان هاي كهن و حماسي بر عهده دارند. در اين كتاب با بهره گيري از متن هاي موجود ايران باستان و تواريخ نخست اسلامي و شاهنامه فردوسي، مضامين حماسي با بن مايه هاي باستاني از داستان هاي كهن استخراج گرديد و با نمونه هاي مشابه در شاهنامه سنجيده شده و شباهت ها، تفاوت ها، افزوده ها و كاستي ها نمايان گرديده است.